КРАЎНЕВІЧ В. І. намеснік дырэктара па выхаваўчай працы СШ №2 г. Валожына .

Свята Ураджаю

Сцэнарый свята

Вядучы. Добры дзень усім, хто сабраўся ў гэтай утульнай зале вітаць Ураджай 99.

Гаспадыня. Бачыце у мяне ў руках пірог. Пірог гэты не просты, ён атрымаўся, дзякуючы нашай агульнай працы. Ён сімвал таго, як дружна вучні і настаўнікі нашай школы працавалі дзеля таго, каб мы ўсе змаглі адзначыць гэта цудоўнае свята – свята ураджаю ў нашай школе №2. Як вядома, Восень на Беларусі – самая доўгачаканая, самая багатая пара; час завяршэння ўборкі ураджаю, збору дароў прыроды; садавіны, гародніны, грыбоў, арэхаў, пара ўборкі нашага беларускага другога хлеба – бульбы.
Дазвольце запрасіць на наша свята прыгажуню Восень.

Гучыць лірычная мелодыя, з’яўляецца Восень, у руках карзіна з дарамі прыроды.
Гаспадыня. Добры дзень Восень!
Восень. Добры дзень гаспадыня!
Сягоння на нашым цудоўным свяце, цудоўным свяце сумленных і чэсных працаўнікоў. Гасцінна прымаем усіх, хто прыехаў, хто з добрым намерам быць з намі гатоў. А прыехалі да нас ідзе пералік гасцей.

Восень.
На нашым гэтым свяце
Ёсць і з калгасаў брацця.
З усяго раёна прыехалі сягоння.
Каб вынікі падвесці
Мацней дружбу завесці.

Гаспадыня. Як добра, што у дружбы межаў не бывае, што зноў вас тут сардэчна мы вітаем. Ёсць для гэтага нагода – вынікі падводзім года.
Дазвольце ж пазнаёміць, расказаць,
Як мы жывём працуем тут сягоння.
Падвесці вынікі, вучыцца і вучыць,
І меркаваць – рашаць, як далей будзем жыць,
Праз цяжкасці да лепшага імкнуцца.

Сцэнка “Дзед і шляхціц”
У дзеда у руках сетка з буракамі.

Дзед. Ой, куды ж гэта я трапіў? Га? Чаго гэта вы тут? Ой, ёй – ёй! Колькі народу! Свята нейкае?! А я вось тут ішоў… Ну, дык гэта, ішоў я.. А куды ж я ішоў? Да жонкі? Да жонкі я не ішоў! На работу? Таксама не ішоў. Да цёшчы? Не-а! да цёшчы я таксама не мог ісці. Чэша патыліцу убачыў у руцэ буракі. - А – мае родненькія! Успомніў! На свята ураджаю я ішоў!
Выходзіць шляхціц і напявае “Малады і не жанаты давядзі мяне да хаты…

Дзед. Гэй, мужык!
Шляхціц. Што гаворыць гэты смерд? Ты што пся крэв, зусім здурнеў, што не бачыш з кім гаворыш?
Дзед. Як гэта з кім? З табою мужык!
Шляхціц. Зноў мужык! Вочы у жменю вазьмі. Шляхціц я, зразумеў?
Дзед. Ну то а як жа. Зразумеў! Шляхціц! Гэта мы ведаем. Мы мо таксама адтуль. Ты мне вось што лепш скажы, мужык, як мне на выставу свае буракі прыстроіць?
Шляхціц. Ты што, брыдота, здзекі нада мною чыніць уздумаў? Колькі раз табе казаць, не мужык я, не мужык! Шляхціц, разумееш, шляхціц!
У гэты час выходзіць прыстаў.
Прыстаў. Хм. Дзед і шляхціц палохаюцца. Так-с! ну вось папаліся, мае даражэнькія! Грозна. Што за крык?
Дзед. Дык іць во, буракі!
Прыстаў. Маўчаць! Я вас пытаю!
Шяхціц. О! Пан начальнік! Справа у тым, што я надумаў жаніцца.
Прыстаў. Што?
Шляхціц. Ну, пан жа начальнік, ведае, што сёння ў школе №2 свята ураджаю. Вось я і выбраўся сюды, сябе паказаць, ну і на дзяўчат прыгожых і працавітых паглядзець. Мая бабка, царства ёй нябеснае, казала: “Панасю!” гэта імя маё. “Панасю! І хто ж за цябе пойдзе?”
Прыстаў. Ну і што?
Шляхціц. А тое, што пан начальнік, я тут не проста праходжваюся, а выбіраю пачастунак. Як куплю смачных яблыкаў ці грушаў, дык любая за мяне не толькі пойдзе, а паляціць.
Дзед. Во! Мужык! Купі у мяне буракі.
Прыстаў. І што далей?
Шляхціц. А далей тое, што пан начальнік і сам бачыў. Іду я сабе, нікога не чапаю, пенкнай панне пачастунак выбіраю. А вось тут гэты, нават не ведаю, як і сказаць, мяне называе мужыком. А які ж я мужык, пан начальнік, то ж абраза якая.
Прыстаў. А хто ты?
Шляхціц. Крыўдзіце, пан начальнік! Чысцейшай вады шляхціц я.
Прыстаў. Так! І сапраўды шляхціц! Ну што ж… Мы, як твар улады, пастанаўляем: табе, шляхціц, ісці купляць сабе яблыкі.
Шляхціц. Ды не, пан начальнік…
Прыстаў. Ну, а зараз з табою…Чуецца музыка А ну, гець адсюль, зараз школьныя артысты выступаць будуць. Проша, проша артыстам.

Гледачам: “Каб парадак быў” Песня. Слова шэфам.

Сцэнка “Дзед і баба”
Выходзіць баба, цягне дзеда за рукаво. Дзед азіраецца, баба злуецца.
Баба. Ну чаго ты, стары дурань, утаропіўся туды? Ці ж ты людзей не бачыў? Пайшлі хутчэй, а то зараз свята скончыцца. Унь, бачыш, колькі людзей сядзяць? Чаго сядзяць? Зараз разбяруць усё. Што мы тады рабіць будзем?
Дзед. А што ж зробіш? Нічога і не зробіш.
Баба. Во! Ці бачылі вы, людцы, гэтую варону? Нічога яму не патрэбна: ні бульбы, ні капусты. Усяго у яго хапае. Вось жа дурань стары! Толькі б на маладых дзяўчат пяліцца!
Дзед. Ды ты што, старая, зусім з глузду з’ехала? Якія дзяўчаты?
Баба. Ведаю, ведаю якія. Дзяўчаты яму патрэбны, стары пень. Пайшлі лепш хутчэй. Вунь там, мабыць прадаецца нешта. Грошы рыхтуй.
Дзед. Зараз знайду. Шукае і не можа знайсці.
Баба. Што? Няма? Згубіў? Ой людцы! Абакралі! Каравул!
Выходзіць Прыстаў, дзед шукае грошы.
Прыстаў. У чым справа? Што за гвалт?
Баба. Ой, бяда, панічок, абакралі, усе грошы з кашальком у гэтага старога пня забралі.
Прыстаў. Ціха, ціха, разбяромся! Дык дзе былі грошы?
Баба. У яго.
Дзед. Знайшоў! Знайшоў!
Баба. Ах, божачкі, давай сюды.
Прыстаў. Ну, вось і уладзілі. Ідзіце, ідзіце, бо да нас зноў артысты з песнямі ідуць. Танец.
Сцэнка “Шляхціц і панна”
Шляхціц. Пачакай панна.
Прыгажуня. Навошта мне цябе чакаць?
Шляхціц. Хачу гжэчнай панне штосьці падараваць.
Прыгажуня. Ну то пачакаю. А што пан дарыць будзе?
Шляхціц. Хай панна вочы заплюшчыць.
Прыгажуня заплюшчвае вочы, шляхціц ускладае хустку на плечы.
Шляхціц. Ну вось, хай панна гляне.
Прыгажуня. Што гэта? Што ты на мяне начапіў? Хіба я пудзіла агароднае?
Шляхціц. Бачу панне не спадабаўся мой падарунак?
Прыгажуня. Не упадабала! Скідае хустку. На рогі сабе начапі! Ты б яшчэ насоўку мне падсунуў, скнара!
Выходзіць Прыстаў.
Прыстаў. Так! Знаёмы твар. Што на гэты раз здарылася?
Шляхціц. Пан начальнік, мая бабка мне казала…
Прыгажуня. Глупства, пан начальнік, нічога яна яму не казала. І наогул, ніякай бабкі у яго няма і не было.
Шляхціц. Як гэта не было? Была бабка.
Прыстаў. Ціха! Зноў артысты ідуць. Проша панна.
Бярэ прыгажуню пад руку, шляхціц пляцецца за імі.

Танец.

Сцэнка “Цыганы”Выходзіць цыганка і цыган з мядзведзем.

Цыганка. Дзень добры добрым людзям! Хай вам радасці прыбудзе!
Цыган. Шаноўныя спадары! Глядзіце каго мы да вас прывялі! А ну, Міша, пакланіся. Мядзведзь кланяецца.
Цыганка. А зараз Мішачка давай з табой патанцуем. Танцуюць.
Цыган. Паважаныя госці, наш Міша шмат што паказваць умее.
Цыганка. Мішачка, пакажы як нашы дзеці у школу ідуць.
Цыган. А са школы, як яны ідуць.
Цыганка. А як нашы дзеці у калгасным полі бульбу збіраюць.
Цыган. А пакажы Міша як нашы дзеці лыжкамі у сталовай працуюць.
Цыганка. А пакажы як нашы дзеці на дыскатэцы забаўляюцца.
Цыган. Як раніцай у школу ісці не хочуць.
Цыганка. А як яны на уроках адказваюць?
Цыган. Міша пакажы які ты дужы.
Выходзіць прыстаў.
Прыст. Што тут за балаган?
Цыганка. То не балаган, то Міша.
Цыган. Дай лапу, Міша, пану Прыставу.
Прыстаў. Не трэба, да нас тут госці прыехалі, а вы тут балаган развялі. Хуценька марш адсюль!

Песня.

Гаспадыня. заканчваецца наша свята. Мяркуем вам, паважаныя госці было весела з намі.
Восень. Мы жадаем прысутным здароўя і шчасця,
Далейшых працоўных удач – перамог,
Дастойна пражыць усе ліхія напасці
І радасць сустрэне наш родны парог.

Гаспадыня.
Жадаем поспехаў, здароўя, удачы.
Каб беды-нягоды згарэлі датла,
Каб жыць не тужыць нам сто год давялося,
Каб збылося усё, што яшчэ не збылося.

Восень.
Ад роднае зямлі, ад гоману бароў,
Ад казак вечароў, ад песень дудароў,
Ад шолаху начэй, ад тысячы вачэй,
З якіх заснована і выткана жыццё,
І створана быццё і небыццё,
Збіраўся працы скарб.

Дык беражыце вы яго,
І пранясіце праз усё жыццё
І сваім дзецям потым перадайце,
І рамяства свайго не забывайце…

Яшчэ на гэту тэму: